Weer thuis

Vanavond ben ik weer thuis gekomen. In een gesprek met de medisch specialist bleek dat de longembolie niet veroorzaakt was door een geactiveerde tumor. De scan wees uit dat de tumor stabiel is. Dat was een hele opluchting. De embolie is een gevolg van de chemokuur. Dat betekent dat ik nu voortaan bloedverdunners moet spuiten; twee keer op een dag de rest van mijn leven. Het is wel even wennen om in je eigen lijf te prikken, maar alles went, alhoewel ik al wel een aantal blauwe plekken heb opgelopen.


Een nieuwe ervaring was om van een zuurstofslangetje afhankelijk te zijn. Het hielp wel enorm tegen de kortademigheid, dat wel.

Ik lag op een kamer met een oudere heer van in de tachtig. Van die man heb ik heel wat levenswijsheid mee gekregen. Hij vertelde niet dood te willen, maar aan de andere kant ook niet veel meer te verwachten van het leven. Dus had hij zijn maatregelen getroffen om te voorkomen dat hij als een kasplantje zou komen te leven. Hij wil geen lijdesweg doorlopen. Hij had ook bewust gekozen voor bestraling in plaats van voor een chemokuur. "Als het mij te zwaar wordt, knijp ik er gewoon tussen uit" zei hij stellig. Ik heb veel respect voor deze operator, die veertig jaar bij Unilever werkte.

Volgende week maandag, de 29-ste, ga ik gewoon door met de zesde kuur als mijn lichaamfuncties het toelaten, tot we de kanker klein hebben gekregen!