Klaar voor de zesde kuur

Morgen ga ik weer naar het ziekenhuis om de zesde chemokuur te starten. Mijn bloed en nier-, hart- en longfunctie bleken nog van voldoende kwaliteit om een zesde kuur aan te kunnen. Mijn algemene toestand laat echter wel te wensen over. Een rustweek is niet meer voldoende om helemaal te herstellen van de vorige kuur, zo blijkt. Mijn eetlust verdwijnt en in mijn mond krijg ik wondjes. De kerstdagen heb ik heel kalmpjes aan moeten doen en toch nog verschillende keren overgegeven. Zonde van die heerlijke gerechten, die Jeanne had bereid. Ik zie wel op tegen de zesde kuur. Hopenlijk is het de laatste en krijg ik daarna echt tijd om te herstellen van al dat gif in mijn lijf.

Vanavond gaan we naar de schouwburg naar de familievoorsteling van het RO-theater. Dat is gemaakt door John Buisman met muziek van Keimpe de Jong. Ik ben erg benieuwd en doe het vandaag rustig aan om in de avond nog wat conditie over te hebben. Vorige week zondag zijn we in de Kunsthal geweest. We hebben de tentoonstelling van Giacometti gezien. Was zeer de moeite waard. Je voelt de spanning in het werk van de zoektocht van de kunstenaar naar de juiste verhoudingen in portretten en figuren. Waarom zou hij mannen overwegend in een dynamische pose neerzetten en vrouwen in een statische? De tweede tentoonstelling heette Bureaucratia en was een fotoreportage over ambtenaren achter hun bureau in een groot aantal uiteenlopende landen. Was ook leuk om te zien hoe verschillend de karakteristieken per land zijn.

Ik heb voor de kerst weer een groot aantal kaarten gehad van familie, vrienden en collega's. Hartelijk dank daar voor! Die zijn ons echt tot steun. We wensen jullie en al jullie dierbaren een prettige jaarwisseling en een voorspoedig, gezond en gelukkig 2009.

Weer thuis

Vanavond ben ik weer thuis gekomen. In een gesprek met de medisch specialist bleek dat de longembolie niet veroorzaakt was door een geactiveerde tumor. De scan wees uit dat de tumor stabiel is. Dat was een hele opluchting. De embolie is een gevolg van de chemokuur. Dat betekent dat ik nu voortaan bloedverdunners moet spuiten; twee keer op een dag de rest van mijn leven. Het is wel even wennen om in je eigen lijf te prikken, maar alles went, alhoewel ik al wel een aantal blauwe plekken heb opgelopen.


Een nieuwe ervaring was om van een zuurstofslangetje afhankelijk te zijn. Het hielp wel enorm tegen de kortademigheid, dat wel.

Ik lag op een kamer met een oudere heer van in de tachtig. Van die man heb ik heel wat levenswijsheid mee gekregen. Hij vertelde niet dood te willen, maar aan de andere kant ook niet veel meer te verwachten van het leven. Dus had hij zijn maatregelen getroffen om te voorkomen dat hij als een kasplantje zou komen te leven. Hij wil geen lijdesweg doorlopen. Hij had ook bewust gekozen voor bestraling in plaats van voor een chemokuur. "Als het mij te zwaar wordt, knijp ik er gewoon tussen uit" zei hij stellig. Ik heb veel respect voor deze operator, die veertig jaar bij Unilever werkte.

Volgende week maandag, de 29-ste, ga ik gewoon door met de zesde kuur als mijn lichaamfuncties het toelaten, tot we de kanker klein hebben gekregen!

Acuut opgenomen

Zaterdagavond was de geringste inspanning te veel. Een vork leek het gewicht van 25 kilo te hebben aangenomen. Daarbij was Leen erg kortademig. Na een telefoontje met het ziekenhuis, moesten Leen en Jeanne zich melden bij de spoedeisende hulp. Hoewel Leen er erg tegenop zag om met het koude weer zo’n tocht te ondernemen, blijkt het wel verstandig geweest te zijn. In het ziekenhuis werd al snel duidelijk dat het niet gewoon ernstige vermoeidheid was, de dokter vermoedde dat de bijwerking embolie de kop op heeft gestoken. Hoewel de testresultaten pas zondag binnen zouden zijn, werd er, om tijd te winnen, gelijk begonnen met bloedverdunners en zuurstof toediening. Vandaag is duidelijk geworden dat het inderdaad om een embolie in de longen gaat. Leen moet de komende 2 tot 4 dagen in het ziekenhuis blijven. Hij is al minder kortademig. De tweede week van de vijfde kuur zal hij onder toezicht van de doktoren en verplegers ingaan. Zolang Leen in het ziekenhuis ligt, hou ik jullie op de hoogte. Groeten, Lija

De vijfde kuur

In mijn laatste blog meldde ik onder te duiken in de vierde kuur. Ik heb geworsteld en ben weer boven gekomen. Ik was wel wat meer misselijk dan vorige keren. Maar ja, elke ronde betreedt de bokser toch meer vermoeid dan de vorige. Maar dat geldt hopelijk ook voor de tegenstander. Het heeft wat lang geduurd voor ik weer een blog ben gaan schrijven. Ik hoop dat ik mijn lezerspubliek niet kwijt ben.

Afgelopen maandag op dinsdag heb ik een nieuw lading cytostatica gekregen. Het is er goed ingelopen, nadat er eenmaal een goede ader voor het infuus was gevonden. Het wordt verder al een beetje routine in het ziekenhuis. Deze keer lag ik op een tweepersoonskamer met een patiënt ook uit Overschie. Dat was wel gezellig. Het bleek dat onze kennissenkring overlapte; Overschie is maar een klein dorp.

Jeanne is vorige week bij haar ouders op bezoek geweest. Ze heeft daar even afstand kunnen nemen van de situatie bij ons thuis. In Sint Petersburg was het slecht weer, dat was wel jammer. Maar gelukkig heeft ze wel het nodige lekkers meegebracht, zoals verse rode kaviaar en cognac. Met haar ouders ging het gelukkig goed. We hielden dagelijks contact via de telefoon. Tja, helemaal loslaten is natuurlijk wat veel gevraagd. Mijn dochters hebben goed voor mij gezorgd en omdat het rustweek was kon ik zelf ook wel het een en ander doen. Ik ben zowaar aangekomen in die week!


Vorige week was ik ook even op mijn werk in Den Haag. Er was een bijeenkomst voor ondernemingsraadleden en ik vond het wel leuk om daar bij te zijn. Het welkom en de aandacht was overweldigend en hartverwarmend. De bijeenkomst verliep in een goede sfeer. De SG maakte duidelijk dat om goed te kunnen samenwerken het van belang is dat SZW'ers weten waar ze voor staan en wat ze willen bereiken. Daarvoor is een investering in het formuleren van missie en werkwijze aangewezen. Ik heb wel vertrouwen in de ontwikkelagenda van de SG, zolang het geen navelstaren wordt en goed wordt aangestuurd door de leiding. Voor de medezeggenschap liggen er kansen om ruimte voor de professionaliteit van medewerkers te bewerkstelligen in de werkwijze en aansturing. Misschien een idee om op nota's een dikke vette A, B of C te zetten om de status van het dossier aan te geven.
Het tweede onderwerp betrof de medezeggenschapsstructuur na de reorganisatie per 1 januari 2009. Ik vond het jammer dat de optie van 1 ondernemingsraad voor SZW blijkbaar door een ieder al verworpen lijkt uit angst voor een overladen overlegagenda en te grote afstand tot de werkvloer. Naar mijn mening moet kleiner en beter ook doorklinken in de medezeggenschap. Bovendien biedt dat betere kansen voor een professionele ondersteuning van de medezeggenschap in de vorm van een OR-griffie. Ik hoop dat de race nog niet gelopen is. Jammer dat ik er niet directer bij betrokken kan zijn.

Vorige week zaterdag zijn we naar de schouwburg geweest, naar 'De koopman van Venetie' met Pierre Bokma. Het was een interessante voorstelling. De jood Shylock wordt wel flink in het pak genaaid zeg, op het antisemitische af. Je moet de tijdgeest in beschouwing nemen, natuurlijk, maar prettig om te ervaren vond ik het verhaal niet.

Zondag hebben we Sinterklaas gevierd met Mindert, Arianne, Bart en Renate. Een ieder had zich weer enorm ingespannen om met een creatieve surprise te komen. Renate had een hele studie van de weidevogelbescherming gemaakt om voor mij een surprise te maken. Bart was er in geslaagd Arianne te laten helpen met het maken van haar eigen surprise zonder dat ze dat in de gaten had. En Lija had veel lol gehad in de voorbereiding van haar surprise voor Esther, waarin Esther werd uitgedaagd zich bloot te geven als jong volwassene door vragen te beantwoorden over uitgaan, sex, jongens en wat dies meer zij.

Nu duik ik weer onder in de vijfde kuur in. Ik hoop jullie desondanks spoedig weer te laten weten hoe het met me gaat.