Begin van deze week heb ik een nieuwe shot cytostatisca gekregen. Mijn lichaam nam de stoffen zonder al te veel protesten op. Ik ben wat meer misselijk dan de vorige keer en verder behoorlijk moe en futloos. Maar bijna elke pil heeft als bijwerking 'sufheid', dus zo gek is dat niet.
In het ziekenhuis lag ik deze keer op zaal tegenover de keuken en links en rechts een zusterstation. Dat was af en toe wel veel herrie en onrustig. "Het lijkt hier wel een bouwplaats" liet een zaalgenote zich misprijzend ontvallen. Maar ik vond de associatie wel aardig. Inderdaad wordt er in het ziekenhuis constructieve arbeid verricht. Er wordt aan mensen gewerkt. Ik had er direct vrede mee dat ik daar enige last van ondervond.
Kundig zette de verpleegkundige een infuusnaald in een ader in mijn hand. Dat is een heel secuur werkje. De professionals zijn het onderling blijkbaar niet eens over hoe je zo'n infuusnaald het best positioneert. Want de een na de ander bleef er aan frunniken: watje er bij, extra pleister. En vlak voor ik het meest geniepige cytostaticum kreeg toegediend, volgde nog een grondige inspectie, want als dat goedje per ongeluk naast het bloedvat in het omringende weefsel komt, dan ontstaan de meest vreselijke wonden, zo bezweerde zij mij. Ze legde de alarmbel binnen handbereik. Vervolgens lag ik er twintig minuten krampachtig bij om het rode spul naar binnen te zien lopen. Of dit nou de meest veilige methode is waag ik te betwijfelen.
Het is een rare gewaarwording aan een infuuspomp vast te zitten. Op onverwachte momenten begint dat ding te piepen. "Tja, deze heeft wat kuren" zegt de verpleegkundige wat achteloos. En dan zie ik plotseling luchtbellen in het infuus! Dat mag toch niet gebeuren? "Ach, een paar van die belletjes kan geen kwaad, hoor!" Nee, bij jou niet!
Vanmorgen ben ik naar de kapper geweest en die heeft mij met de tondeuze bewerkt. Mijn haar begon namelijk wel heel erg uit te vallen. Nu heb ik een gemillimeterd haar. Wel confronterend, vooral voor de meiden. Ik krijg vast een mooie haardos terug over een poosje.
Het is nu weer mooi weer. Bij de buren groeien de honingzwammen in de tuin. Ik hoop dit weekend even naar het bos te kunnen om paddestoelen te gaan zoeken.
Posts
6 opmerkingen:
Die gemillimeterde kop: misschien schrikken voor de meiden, maar het staat je wel!
Je klinkt nog steeds positief; gelukkig, maar!
Ben je nog naar het bos geweest om paddenstoelen te zoeken?
Hou je haaks. Tot de volgende keer.
Groet,
Annette
Hoi Leen,
Tja, je zou niet zelf op het idee komen waarschijnlijk maar dat haar misstaat je niet. Gelukkig heb je deze ronde dus ook weer goed doorstaan en dat geeft natuurlijk weer alle moed voor de toekomst.
Heel veel sterkte en beterschap!
Groeten van Theo Stokvis
hallo Leen,
goed dat je een foto plaatst met dat korte koppie, dan herkennen we je tenminste in de straat!! Alle gekheid op een stokje, ik kan me voorstellen dat ook dat weer even wennen is - weer een nieuwe fase van je ziekte en de bestrijding ervan. Ik wens je heel veel sterkte met alle kuren, pillen, infusen en weet ik wat voor akelige zaken nog meer. En als ik je ergens mee kan helpen, dan hoor ik het graag.
hartelijke groeten
Minjon van Heijningen (nr 41)
Ha Leen,
Kijk nou uit voor die paddestoelen. Je moet vooral de vrouwelijke soorten zoeken voor haar! De tondeuse ken ik ook van dichtbij, een fijn ding, mooi geluid, klinkt als een schorre klezmer. Wij leven mee op afstand maar vooral ben ik blij dat jij je niet uit het veld laat slaan door dat gif. En nu maar hopen dat de kanker er erg veel last van heeft.
groeten Hans Witteman
Hallo Leen,
Goed om te vernemen dat je deze ronde goed doorstaan hebt. Samen met mijn vrouw leef ik met je mee.
Groeten en hou je taai.
Robby Jahangier
Hoi Leen,
Via Geert van Atteveld hoorde ik van je blog.
Ben blij dat je zo positief schrijft. En zoals anderen al schreven: het staat je wel die 'stekels'!
Groetjes,
Irene Ritman
Een reactie posten