Weer geladen

Afgelopen maandag op dinsdag lag ik weer in het ziekenhuis voor een nieuwe dosis cytostatica. Het verliep deze keer allemaal erg soepel. Ik lag op een rustige zaal. Er gebeurde verder niet veel. Wel kwam ik op de gang mijn achterbuurman tegen, die ook kanker heeft en gaat kuren. Mijn buurt is wel aan het medisch consumeren geslagen!

Thuis gekomen werd ik verrast met een cadeautje uit Georgië: een traditioneel hoofddeksel dat Bacho, de vriend van Lija, in Kachetië - een streek in Georgië - heeft gekocht. Via St. Petersburg en Amsterdam is dat op mijn hoofd beland. Eigenlijk wilde ik een rastapet, zo'n kleurrijke. Maar dat vonden de meiden niet goed. Een rastapet zonder dreadlocks kan echt niet! Maar met dit Georgisch hoofddeksel voel ik mij ook prima, en lekker warm.

Op 13 november krijgen we te horen of de kuur is aangeslagen en effect heeft op de kanker. Ik heb er nog steeds het volste vertrouwen in dat dat zo is. Mijn lichaam werkt keihard. Ik ben steeds maar moe. Maar ik blijf wel op gewicht nu. En mijn buik loopt niet heel erg hard vol met vocht van de uitzaaiingen. Laat ik aan die signalen maar een positieve betekenis toedichten, niet dan?

En nu ga ik crème brûlée maken om vanavond Jeannes verjaardag te vieren!

De derde ronde

Morgen ga ik opnieuw het ziekenhuis in voor de derde kuur. Afgelopen donderdag bleek mijn bloed van voldoende kwaliteit om een derde confrontatie met de kanker aan te gaan. Het wordt elke ronde zwaarder; ik zie er wel wat meer tegenop dan vorige keren. Het is wel raar om de metafoor van een bokswedstrijd te gebruiken. Niet dat er niet geknokt wordt, integendeel, maar ik zie m'n tegenstander niet. Ik heb geen idee in welke conditie de kanker zich bevindt. Het is een schimmengevecht. Op 10 november wordt via een ct-scan de stand opgemaakt en op 13 november horen we hoe de stand is.

Van de week zei iemand tegen mij of ik mijn lichaam nog wel vertrouw nu daar een kanker in huist. Een rare vraag vond ik dat. Ik ervaar lichaam en geest als één geheel. Ook van mijn lichaam moet ik het hebben in de strijd tegen de kanker. De kanker heeft zich ongevraagd genesteld in mijn lichaam; dat maakt mijn lichaam nog niet onbetrouwbaar! Ook op mijn geest kan de kanker greep krijgen, zoals die dat had op de vorige ct-scan op mijn maag en buikvlies. Gelukkig kan ik de strijd psychisch nog goed aan, als één geheel met mijn lichaam.

Ik ben de afgelopen week ook twee maal uit geweest. Vrijdagavond hebben Lija en ik over het donkere water van de Rotterdamse haven gevaren terwijl we verhalen van en door Ernest van der Kwast en Wilfried de Jong gepresenteerd kregen. Er was muziek, drank en sfeer, een heerlijk avondje uit. En vandaag ben ik naar het muziektheater De Ontmoeting in Rozenburg geweest, waar Esther een optreden verzorgde tussen een aantal andere jonge muzikale talenten. Ze bracht het lied 'Summertime' (van Gerswin uit 'Porgy and Bess') en 'When you believe' (uit de film 'Prince of Egypt'). Het ging goed en ze oogstte een enthousiast applaus. Dat vervulde me met trots!

Niet onder de honderd!

De tweede kuur zit er bijna op. Vanavond nog een handvol pillen en dan een week om weer bij te sterken. Dat bijsterken geldt alleen voor mij en niet voor de kankercellen, maar die profiteren er ongetwijfeld ook van als ze een week niet onder vuur liggen.

De afgelopen week is mijn accu weer helemaal leeggetrokken. Ik had weinig puf en was deze keer ook meer misselijk dan de eerste kuur. Het eten en drinken ging wel, maar niet genoeg om op gewicht te blijven. Sinds een paar dagen gebruik ik dan ook extra voeding om voldoende bouwstoffen binnen te krijgen. Mijn doel is om niet onder de 100 kilo lichaamsgewicht te zakken. Voorlopig slaag ik daar nog in, maar de buffer is niet bijster groot. Het toezicht is strak georganiseerd op het verwerven van voldoende voedingsstoffen. Dus de volatiliteit in mijn gewichtscurve zal spoedig plaats maken voor een stijgende lijn, zo verwachten de deskundigen in mijn directe omgeving.

Vorig weekend ben ik niet naar het bos geweest, maar gisteren wel. Het was er heerlijk! En we hadden een redelijke oogst (paddestoelen zijn heel eiwitrijk!).
Voor wie ook wil gaan, wees er snel bij want het seizoen loopt volgens Jeanne al op z'n einde.


De afgelopen week ben ik weer overstelpt met prachtige boeketten, waarvoor hartelijk dank. Ook de vele kaarten doen ons erg goed. Ik moet nog een manier verzinnen om feedback te geven op al die blijken van aandacht en medeleven. Ik sta open voor suggesties.

Ik heb nu een thuiswerkplek. Het is leuk om over het SZW-intranet te surfen. Dan volg ik toch beter hoe het er aan toe gaat in Den Haag. En ik krijg stapels post en mails voor de ondernemingsraad. Het draait allemaal gewoon door; dat is wel een rare gewaarwording. Ik hoop mijn thuiswerkplek nog enigszins productief te kunnen maken, daar ga ik voor deze week.

De meiden doen het ondertussen hartstikke goed op school en in de studie. Ze scoren goede resultaten. Daar ben ik wel trots op. Goed dat alles gewoon door draait!

Opnieuw geladen

Begin van deze week heb ik een nieuwe shot cytostatisca gekregen. Mijn lichaam nam de stoffen zonder al te veel protesten op. Ik ben wat meer misselijk dan de vorige keer en verder behoorlijk moe en futloos. Maar bijna elke pil heeft als bijwerking 'sufheid', dus zo gek is dat niet.

In het ziekenhuis lag ik deze keer op zaal tegenover de keuken en links en rechts een zusterstation. Dat was af en toe wel veel herrie en onrustig. "Het lijkt hier wel een bouwplaats" liet een zaalgenote zich misprijzend ontvallen. Maar ik vond de associatie wel aardig. Inderdaad wordt er in het ziekenhuis constructieve arbeid verricht. Er wordt aan mensen gewerkt. Ik had er direct vrede mee dat ik daar enige last van ondervond.

Kundig zette de verpleegkundige een infuusnaald in een ader in mijn hand. Dat is een heel secuur werkje. De professionals zijn het onderling blijkbaar niet eens over hoe je zo'n infuusnaald het best positioneert. Want de een na de ander bleef er aan frunniken: watje er bij, extra pleister. En vlak voor ik het meest geniepige cytostaticum kreeg toegediend, volgde nog een grondige inspectie, want als dat goedje per ongeluk naast het bloedvat in het omringende weefsel komt, dan ontstaan de meest vreselijke wonden, zo bezweerde zij mij. Ze legde de alarmbel binnen handbereik. Vervolgens lag ik er twintig minuten krampachtig bij om het rode spul naar binnen te zien lopen. Of dit nou de meest veilige methode is waag ik te betwijfelen.

Het is een rare gewaarwording aan een infuuspomp vast te zitten. Op onverwachte momenten begint dat ding te piepen. "Tja, deze heeft wat kuren" zegt de verpleegkundige wat achteloos. En dan zie ik plotseling luchtbellen in het infuus! Dat mag toch niet gebeuren? "Ach, een paar van die belletjes kan geen kwaad, hoor!" Nee, bij jou niet!

Vanmorgen ben ik naar de kapper geweest en die heeft mij met de tondeuze bewerkt. Mijn haar begon namelijk wel heel erg uit te vallen. Nu heb ik een gemillimeterd haar. Wel confronterend, vooral voor de meiden. Ik krijg vast een mooie haardos terug over een poosje.

Het is nu weer mooi weer. Bij de buren groeien de honingzwammen in de tuin. Ik hoop dit weekend even naar het bos te kunnen om paddestoelen te gaan zoeken.

Klaar voor de tweede ronde

Mijn algehele conditie is goed genoeg om de tweede ronde in de chemokuur te beginnen. Dat hoorden we gisteren van mijn behandelend specialist. Bloed, nierfunctie, longfunctie en beenmergfunctie zijn goed en ook mijn gewicht is op orde - met dank aan alle taartenbakkers en lekkernij-schenkers (en natuurlijk de goede zorgen van Jeanne)! Een en ander betekent dat ik maandag weer naar het ziekenhuis ga om 24 uur aan een infuus te liggen om de medicijnen op te nemen.
We hebben gisteren ook afgesproken om pas na de derde chemokuur een ct-scan uit te voeren om te bezien of de kuur aanslaat. Dit gelet op de wijze waarop ik de eerste kuur doorstaan heb en vanwege de grotere betrouwbaarheid van de informatie uit de ct-scan na een derde kuur over de vraag of de kuur aanslaat. Ik heb er het volste vertrouwen in dat de kuur het beoogde effect heeft op die vermaledijde kankercellen. Dat de kuur effect heeft merkte ik vanmorgen door de grote hoeveelheid losse haren op mijn hoofdkussen.
Ik heb ook met mijn behandelend specialist mijn ervaringen van de vorige opname besproken. Over de miscommunicatie over logistieke en organisatorische zaken zou zij in overleg treden met de verantwoordelijken. Het lijkt er op dat ik wat als te hard geoordeeld heb over de medisch specialist, die ondanks het gebruik van de echo toch op een plaque kankercellen stuitte. Het schijnt dat je die versteende kankercellen niet op de echo kunt zien, omdat de laag cellen daarvoor te dun is. Blijft staan dat de professional in kwestie mij dat ook terstond had kunnen uitleggen!
In deze herstelweek krijg ik veel aanloop. Dat is fijn en gezellig. Ik merk wel dat mijn accu behoorlijk leeg getrokken was gedurende de eerste twee weken. Daar moet ik toch nog wat beter op anticiperen., temeer omdat - gelijk een bokswedstrijd - elke ronde vermoeiender is. Gelukkig heb ik een goede hoek, waar heel veel coaches en fans staan om me aan te moedigen en ik een heel goede verzorging krijg. Het kan bijna niet anders dan dat ik deze wedstrijd vol houd en op de been blijf!