De vierde kuur

Afgelopen maandag op dinsdag heb ik weer chemostatica binnen gekregen. Nu kan ik de strijd weer oppakken in het besef dat het effect sorteert! De komende dagen worden vast weer zwaar, maar daar slaan we ons vast en zeker door heen.

Na het positieve bericht op de 13e november zijn we weer plannen gaan maken en acties gaan ondernemen. Afgelopen zaterdag zijn we met z'n allen naar Wageningen geweest naar de open dag van de universiteit daar om met Esther mee te denken over haar studie. Mooi complex, die campus. We hebben twee introductiecolleges gevolgd: levensmiddelentechnologie en voeding en gezondheid. Esther voelde zich meer aangetrokken tot de eerste studie. Afwachten wat het gaat worden. Het is ons af en toe een raadsel wat er in dat blonde puberhoofdje rond zingt! We zijn ook Wageningen zelf nog even wezen bezichtigen. Het dorpse karakter sprak Esther niet zo aan.

Maandagavond heb ik de muziekavond van Esther's school moeten missen. Ik heb Esther niet horen optreden. Voor het eerst speelde zij samen met anderen in een orkestje (piano, zang, violen en dwarsfluit). Naar verluidt ging het best goed. En Esther had ook nog een solo-optreden, waarin zij Stronger every minute van Lisa Andreas ten gehoren bracht. Daarvan is wel een opname gemaakt, die je hier kunt horen.

Verder heb ik de afgelopen tijd de deelnemersraadvergadering van het ABP voorbereid. Er staan belangrijke onderwerpen op de agenda, zoals wat te doen met de indexatie. Jammergenoeg voelde ik me vanochtend, na een wat matige nachtrust, toch niet in staat om naar Schiphol WTC af te reizen voor de vergadering. Volgende keer beter!

Van de week hebben we ook een informatief gesprek gehad met een consulente van het centrum voor klinische genetica van het Erasmus Medisch Centrum. Daar kregen we te horen dat er geen aanleiding is om verder onderzoek te doen naar de erfelijke achtergrond van mijn maagkanker. Zowel het weefseltype als de familieanamnese gaven daar geen aanleiding toe. Wel gaat ze nog verder onderzoeken of een advies ten aanzien van de bacterie Helicobacter Pylori (HP) aangewezen is. Het blijkt uit epidemiologisch onderzoek dat deze bacterie een verhoogde kans op maagkanker geeft. Al mijn broers en zussen blijken de bacterie te hebben en hebben ook een antibioticakuur ondergaan. Als de bacterie verdwenen is, verdwijnt ook de extra kans. Maar nu zou het misschien ook raadzaam zijn als alle partners en kinderen zich op besmetting met HP laten controleren. Misschien geldt dat dan ook wel voor jullie! Ik houd jullie op de hoogte.

Jeanne dubt nog over de vraag of ze tijdens mijn eerstkomende rustweek een week naar haar ouders in Sint Petersburg kan gaan. Zij is er nog niet zeker van dat wij het redden zonder haar goede zorgen. Lija, Esther en ik denken dat dat wel zal lukken.

Nu komen er weer een paar zware dagen. Ik meld me weer na ommekomst daarvan.

Beter nieuws

Vandaag heb ik van de medisch specialist gehoord dat de chemokuur aan slaat. De kanker reageert op de gewenste wijze op de medicijnen. De plaque uitzaaiingen in mijn buik is met ongeveer 1/3 in omgang afgenomen. Ook de tumor in mijn maag zal kleiner zijn geworden, zo mag dan worden verondersteld. Omdat mijn bloedwaarden in orde zijn en overige lichaamfuncties goed functioneren, kan ik maandag het ziekenhuis weer in voor de vierde kuur. Er zijn afspraken gemaakt voor 3 nieuwe kuren. Dat betekent dat ik tot half januari druk ben met het verder bestrijden van de kanker.
Er is een hele last van onze schouders gevallen. Zekerheid over het aanslaan van de kuur geeft ons nieuwe kracht om de komende periode in te gaan. Nu ik weet dat het helpt is het mentaal ook makkelijker om met de vermoeidheid en overige bijkomende kwaaltjes als gevolg van het kuren om te gaan.
Jeanne, Lija, Ester en ik zijn jullie allemaal zeer dankbaar voor de positieve energie die we putten uit jullie aandacht en blijken van meeleven. We kunnen ons niet voorstellen de strijd te moeten voeren zonder jullie steun.

In afwachting

Om acht uur was ik in het ziekenhuis voor de ct-scan. Het plaatje is gemaakt. Het woord is nu aan de radioloog om het beeld te interpreteren. Ik kan er nu niks meer aan doen. De komende dagen probeer ik zo onbevangen mogelijk door te komen. Gelukkig krijg ik deze week heel wat aanloop, dus dat leidt af. Donderdag horen we hoe verder. Als de kuur aanslaat krijg ik nog 3 kuren voor de kiezen. Dat is wel even slikken, maar het besef dat de kuur helpt maakt het mogelijk gemakkelijker te doorstaan.

Blijkbaar heb ik in een vorige blog de indruk gewekt dat de derde kuur lichter was dan eerdere kuren. Dat was helaas niet zo. Het toedienen van de cytostatica verliep soepel; de uitwerking was opnieuw niet mals. Elke opvolgende kuur trekt de accu nog wat eerder en wat verder leeg. En nu blijkt dat de toediening ook een ontstoken bloedvat in mijn arm heeft opgeleverd. De collaterale schade wordt meer zichtbaar.

Gisteren hebben we de verjaardagen van Esther en Jeanne gevierd met de familie. Dat betekent een huis vol gasten. En allemaal mee-eten. Dus veel boodschappen doen, uien snijden, bakken en braden. Van mijn jongste nichtje Josine hoorde ik dat het voetbalspel toch ingewikkelder is dan zij aanvankelijk dacht. Tot haar verrassing komt er meer bij kijken dan alleen tegen de bal trappen en er achteraan hollen. Of zij dat ook echt leuk zal gaan vinden is mij nog niet duidelijk. Anna kwam trots vertellen dat zij de voorleeswedstrijd op school had gewonnen. En dat nog zonder bril. De acht puberende neven en nichten tussen de 13 en 18 trokken met elkaar op, maar wat die onderling besproken hebben blijft voor mij geheim. Ik heb Aart en Herman in de geheimen van het didgeridoo-spelen ingewijd. Vooral het gegeven dat de techniek van circulair ademhalen als bijeffect heeft dat er niet of minder wordt gesnurkt in de slaap - Jeanne kan dat tot haar grote opluchting bevestigen - baarde opzien. Het was fijn om al mijn naaste familie zo om me heen te hebben, maar ook wel een beetje druk....

Ik heb vorige week zo waar ook weer een boek ter hand genomen en wel van Dimtri Verhulst, waarin hij in eigen bewoordingen de evolutie toelicht en becommentarieert. Soms zo plastisch dat ik ook de bijbehorende geuren en geluiden ervaar. Het is een lang epistel. Waarom hij dit geschreven heeft is me nog niet duidelijk, maar dat daagt misschien als ik het uit heb. Ik vrees dat ik toch een enkele recensie zal moeten raadplegen om achter de beweegredenen van de schrijver met dit boek te komen.